مدل‌سازی نقش تعاملی ساختار پارک‌ها، محل زندگی و فعالیت ‌بدنی (مطالعة موردی: ساکنان شهر اهواز)

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تعاملی ساختار پارک‌ها و وضعیت محل زندگی بر فعالیت ‌بدنی شهروندان اهوازی بود. روش پژوهش ازنوع پیمایشی و به‌لحاظ هدف، کاربردی بود. 370 نفر از افراد مراجعه‌کننده به پارک‌های سطح شهر اهواز برای انجام فعالیت ‌بدنی نمونة آماری پژوهش را تشکیل دادند که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامة پژوهشگرساخته بود که در دو بخش وضعیت محل زندگی (14 سؤال) و ساختار پارک‌ها (17 سؤال) تنظیم شد. این پرسش‌نامه پس از تأیید روایی محتوا و سازة آن ازطریق تحلیلعاملی، دراختیار جامعةآماریقرارگرفت. داده‌های پژوهش با استفاده از مدل معادلات ساختاری در محیط نرم‌افزار پی.ال.اس. تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که وضعیت محل زندگی و ساختار پارک‌ها بر فعالیت ‌بدنی شهروندان اهوازی تأثیر مثبت و معناداری داشتند و نیز ساختار پارک‌ها، اثری تعدیل‌کننده بر فعالیت ‌بدنی افراد ­گذاشتند. براساس یافته‌های پژوهش، در شرایطی که امکان تغییر محل زندگی افراد و شاخص‌های مرتبط با آن مانند هم‌جواری وجود نداشته باشد، با تجهیز و افزایش کیفیت امکانات ورزشی و رفاهی پارک‌ها می‌توان اثرهای منفی و مشکلات ناشی از محل زندگی افراد را که موانعی در استفاده از پارک‌ها به‌شمار می‌روند، مرتفع کرد و زمینة گرایش هرچه‌بیشتر شهروندان به انجام فعالیت‌های بدنی را فراهم آورد.